امضای دیجیتال در مقابل امضای الکترونیکی: درک تفاوت
امکان امضای اسناد و قراردادها به صورت دیجیتالی ضروری شده است. دو اصطلاح اغلب در این زمینه مطرح می شوند "امضای دیجیتال"و"امضای الکترونیک" در حالی که ممکن است آنها قابل تعویض به نظر برسند، اما تفاوت های مشخصی برای درک، به ویژه در مورد قوانین قانونی و تاریخ قانونگذاری، بسیار مهم است.
امضای دیجیتال: یک لایه امنیتی تقویت شده
امضاهای دیجیتال مانند خزانه های مستحکم دنیای دیجیتال هستند. آنها از تکنیک های رمزنگاری برای اطمینان از حداکثر امنیت و اعتبار قانونی استفاده می کنند. در بسیاری از حوزه های قضایی، امضای دیجیتال الزامات قانونی سختگیرانه ای را برای امضای قراردادها، موافقت نامه ها و اسناد برآورده می کند.
به عنوان مثال، در ایالات متحده، امضای الکترونیکی در تجارت جهانی و ملی (ESIGN) قانون و قانون یکسان معاملات الکترونیکی (UETA) پایه و اساس قانونی امضای دیجیتال را ایجاد کند. این قوانین تاکید دارند که سوابق الکترونیکی و امضای دیجیتالی صرفاً به دلیل اینکه به صورت الکترونیکی هستند نباید از اثر قانونی محروم شوند.
سفر امضای دیجیتال در چشم انداز قانونی را می توان به اواخر دهه 1990 ردیابی کرد، زمانی که دولت ها در سراسر جهان نیاز به یک چارچوب قوی برای تطبیق تراکنش های الکترونیکی را تشخیص دادند. در سال 1996، کمیسیون حقوق تجارت بینالملل سازمان ملل متحد (آنسیترال) قانون نمونه تجارت الکترونیک را تصویب کرد که رهنمودهایی را برای شناسایی قانونی امضاها و سوابق الکترونیکی ارائه می کرد.
ایالات متحده قانون ESIGN را در سال 2000 تصویب کرد و به دنبال آن اکثر ایالت ها قانون یکسان تراکنش های الکترونیکی را تصویب کردند. این اقدامات قانونی در ارائه یک چارچوب ایمن و قانونی به رسمیت شناخته شده برای امضای دیجیتال بسیار مهم بود. اتحادیه اروپا نیز با معرفی آن نقش مهمی ایفا کرد EIDAS مقررات در سال 2016، که رفتار قانونی امضای الکترونیکی را در سراسر کشورهای عضو آن استاندارد کرد.
امضای الکترونیکی: طیف وسیع تری از احتمالات
در مقابل، امضای الکترونیکی طیف وسیع تری از امکانات را در بر می گیرد. آنها می توانند از نام های ساده تایپ شده تا اشکال پیچیده تر امضای دیجیتال اسناد را شامل شوند. اعتبار قانونی امضای الکترونیکی بسته به حوزه قضایی و ماهیت معامله متفاوت است.
در بسیاری از کشورها، امضاهای الکترونیکی اولیه برای بسیاری از قراردادها و قراردادها به طور قانونی به رسمیت شناخته می شوند. با این حال، پذیرش آنها ممکن است منوط به شرایط خاصی مانند رضایت یا نگهداری سوابق باشد. توجه به این نکته مهم است که وضعیت حقوقی امضای الکترونیکی ممکن است به اندازه امضای دیجیتال قوی نباشد، به خصوص در شرایطی که امنیت و عدم انکار از اهمیت بالایی برخوردار است.
تاریخچه امضای الکترونیکی با تکامل گسترده تر تجارت دیجیتال و فناوری های ارتباطی در هم آمیخته است. استفاده از امضای الکترونیکی در دهه 1990 مورد توجه قرار گرفت و منجر به توسعه چارچوب های قانونی برای سازگاری با آنها شد.
قوانینی مانند قانون ESIGN و UETA در ایالات متحده نقش مهمی در شناخت ارزش حقوقی امضای الکترونیکی برای اکثر معاملات ایفا کردند. علاوه بر این، توافقنامههای مختلف بینالمللی و منطقهای، مانند eIDAS در اتحادیه اروپا، برای هماهنگ کردن رفتار قانونی امضای الکترونیکی در زمینههای فرامرزی به تصویب رسیده است.
انتخاب روش امضای مناسب
هم امضای دیجیتال و هم امضای الکترونیکی به منظور امضای اسنادی مانند بیانیه کارها (کاشت) و قراردادهای خدمات اصلی (MSA)، از نظر دیجیتالی، اما از نظر امنیت، شناسایی قانونی و تاریخچه قانونگذاری تفاوت قابل توجهی دارند.
امضای دیجیتال از طریق تکنیکهای رمزنگاری لایهای از امنیت را ارائه میکند و در بسیاری از حوزههای قضایی از یک پایه قانونی قوی برخوردار است. آنها اغلب برای تراکنش های حیاتی که در آن اصالت و یکپارچگی در اولویت هستند، مورد توجه قرار می گیرند.
از سوی دیگر، امضای الکترونیکی طیف وسیع تری از گزینه ها را ارائه می دهد و آنها را برای موقعیت های مختلف مناسب می کند. اگرچه از نظر قانونی برای بسیاری از اهداف معتبر است، پذیرش آنها ممکن است بسته به قوانین محلی و زمینه خاص معامله متفاوت باشد.
هنگام انتخاب بین این دو روش امضا برای فروش، بازاریابی یا کاربردهای فناوری آنلاین، مهم است که هم الزامات قانونی در منطقه خود و هم سطح امنیت و اطمینان مورد نیاز برای مورد استفاده خاص خود را در نظر بگیرید.
اینفوگرافی از OneSpan که به راحتی تفاوت را نشان می دهد.